Beklimming van de Spretetealnuten (1085m)

Gisterenavond voelde ik het al, spierpijn😥. Dé grote boosdoener op dit soort reizen. Teveel spieren gebruikt, waar ik van tevoren te weinig mee geoefend heb. Ik zie jullie al denken eigen schuld....... 

Vanmorgen stond ik op en ja, hoor, zo stijf als een hark. Oei, wat zal vandaag brengen😏. Maar na een half uurtje ging het steeds beter en langzamerhand verdween de spierpijn, gelukkig vlak voor een lange klim. Heel gunstig. Wederom prachtige vergezichten. Nog een paar extra toppen gedaan, want we waren vrij snel. Daarna de top gerond en via het bos terug gegaan. Dat laatste was een avontuur op zich. Prachtig landschap, maagdelijk wit, maar met diepe sneeuw, soms meer dan een halve meter, volstrekt onvoorspelbaar of je er doorheen zou zakken of niet. We liepen naast een stroompje, dat grotendeels schuil ging onder een sneeuwdek en waarvan alleen het stromen van het water onder de sneeuw hoorbaar was. Dat was link, want als je door de sneeuw erin zou zakken, lag je meteen ca. 2 meter lager in het koude water te spartelen. Reden om voorzichtig te wandelen. Na een tijdje kwamen bij de waterval van dit fraaie stroompje en moesten een heel steile, vreselijk enge, afdaling langs de bergwand naar beneden volbrengen.  Na diverse keren de dood in ogen te hebben gezien, lukte het me zonder fysieke kleerscheuren beneden te komen. Psychisch heb ik een flinke knauw opgelopen, vermoed ik. Toen door hoge en zachte sneeuw nog een uurtje doorploegen naar de hut. Iedereen zakte wel een keertje diep weg en 1 keer moest worden uitgegraven door Pierre.

Een fantastische tocht, alleen geschikt voor helden😬.