Kanoën op het meer van Drestwo

Vandaag was het kanoën aan de beurt. Eerst een leuke wandeling vanaf de boerderij naar de afmeerplek bij het meer. Andrzej bracht de boten daar naar toe en samen in het water gelegd. 

Hoewel er een straffe wind stond (Beaufort 5) toch maar gekozen dit te doen. Ik had van Rikus begrepen dat bij meer wind het te gevaarlijk zou zijn. Gezien de westenwind die grotendeels zijwaarts op de kajaks kwam, een pittige onderneming om de boten op de kop van de golven te houden. De ingang van het riviertje Jegrznia had zich uitstekend verscholen in het riet, dat inmiddels beduidend hoger boven het water stond dan 3 weken terug. Dat was dus even zoeken, maar eenmaal op de Jegrznia hadden we wind in de rug en voeren we stroomafwaarts. Dat hadden we dan ook wel verdiend. Al rustig kabbelendvoeren we het riviertje af. De eerste brug voorbij, de tweede brug voorbij, en op naar de derde brug. Inmiddels had iedereen alle respect voor Hans, die samen met Corrie in de 2-persoons kajak zigzaggendde rivier afvoer en minstens dubbel de afstand had gevaren als de anderen om maar te zwijgen over het aantal strandingen in de rietkragen. Zij hadden het extra zwaar, omdat ze ook natter uit de strijd op het meer waren gekomen dan de anderen. Echter niet getreurd, want we zagen prachtige vogels en het varen was heerlijk rustgevend. Renée heeft o.a. de o zo begeerde hop gezien en de roerdomp gehoord.

Afijn, wij dus op weg naar de derde brug waar de afmeerplaats was. Ik nog even met Andrzej gebeld, die ons daar dan op tijd zou ophalen. Op ongeveer 15 minuten voor het eindpunt begon het opeens voorzichtig te spatten. Prachtig gezicht, die terug spattende druppels in het water, dachten we nog. Een paar tellen later begon de regen wat steviger vormen aan te nemen. Voordat we het in de gaten hadden, zaten we midden in een enorme stortbui, die ons allen, zonder uitzondering, volkomen doordrenkte tot diep in de diverse kruizen. 

Ik vermoed dat er tot nu toe geen groep is geweest, die de laatste km zo snel heeft gevaren als de onze. De boten op het aanmeerstrandje gevaren en getrokken en snel schuilen bij een overdekte picknick plek. Iedereen had nog wel iets droogs in de ton, maar veel was het niet. Wachten op de bus en even kleumen, maar bij niemand kwam een onvertogen woord over de lippen. Iedereen vond het een mooi avontuur. Nellie was de enige, die niet mee was gaan varen en kwam, vlak na onze aankomst als een verzopen kat aanwandelen en paste daarmee goed in het gezelschap. 

Bij thuiskomst was de waslijn te kort en stonden 8 paar schoenen in het gras te drogen in de inmiddels teruggekeerde zon. Snel de kachel opstoken om de kou te verdrijven en het droogproces te bevordene, maar eerst buiten nog even chips en ervaringen uitgewisseld. Iedereen moe, maar tevreden, zeker nadat Anja weer een uitstekende maaltijd geserveerd had.  

Opvallend dat iedereen in de loop van de week vroeger naar bed gaat.